شهيد رجايي واقعاً يك چهره استثنائي در ميان وزا و زندانيان قبل از انقلاب بودند به هيچ وجه رفتارشان در زندان و كاخ با هم تفاوت نداشتند با همان پشتكار و علاقه شور و اشتياق آماده گفت و شنود با انقلابيون و زندانيان بود و مدام در حال بررسي آينده و آغاز انقلاب بودند و ايشان نحوه برخورد بود و مدعيان دروغين انقلاب كه در زندان بودند را روشن ساختند تا جلوي سم پاشي منافقين بايستاند بعد از انقلاب دو سفر با شهيد رجايي در محاصر ه آبادان همراه با شهيده جهان آرا شب را زير غرش توب و خمپاره سر كرديم در همان موقع ايشان فرماندهان مشغول بررسي چگونگي حصر آبادان بودند همه رزمندگان از اشتياق دور ايشان حلقه زده بودند و از كاستي ها آن موقع (دولت) گله مي كردند و جالب بود كه ايشان به وجود بني صدر بي اعتناء بودند. و هيچ وجه در بدگوئي به بني صدر با رزمندگان همراهي نمي كردند و من فكر مي كنم ايشان به خاطر تاييد امام بود كه آن زمان نسبت به بني صدر چنين رفتاري داشتند و در هر حال ايشان آن زمان رئيس جمهور بودند تا صبح ايشان روي خاك با اين بسيجيان كه در آن شرايط سخت به گفتگو مي پرداختند كه هيچ كس باور نمي كرد ايشان نخست وزير مملكت باشد